Beni en çok unuttuğun yerden hatırla…
Orası, kalbin kendinden kaçtığı yerdi.
Adını kaybolduğum düşlerimde bıraktım.
Çünkü ben yıkıldıkça büyüyen o harfin
gölgesiyle yaşlandım.

Bir çiçeğin kururken çıkardığı sesi duydun mu hiç?
İşte öyleydi sana unutmam,
Sessiz,
Ama içini kemiren bir yankı gibi...
Yıllar boyu çınladı,
Hiç kimsenin duymadığı bir “keşke” olarak…

Zamanın sırtından düşen saatler topladım,
Hepsi sende durmuştu.
Ne ileri sardı,
Ne geri döndü…
Her akrep senin kalbine,
Her yelkovan benim yüreğime saplandı.

İçinden geçmediğim sokaklar gibi kaldın.
Karanlık ve kimliksiz.
Oysa ben seni adını koyamadığın sancılarla sevdim.
Senin bile bilmediğin yaralarınla…
Senin bile taşıyamadığın geçmişinle.

Her sabah bir intihar mektubuyla uyandım
“Günaydın” deyip ölü bir anıyı öptüm alnından
Kapını çaldım,
Ama sen çoktan taşınmıştın kalbinden.

Bir fotoğraf gibi kaldın:
Gülümsüyor ama yaşamıyor.
Ben bakınca hala yanıyorum,
Sen görünce çerçevesini siliyorsun.

Seninle yaşamadığımız çok hayat var içimde,
Kimi çocuk,
Kimi yaşlı,
Kimi doğmadan ölmüş…
Hepsi benimle kaldı.
Sen sadece gittin.

Ama gidişinle bitmedi hiçbir şey,
sadece anlamını kaybetti bazı kelimeler.
Artık "sevgi" demek, içimden bir şey koparmak gibi,
“umut” etmekse tüm yalanlara bilerek inanmaktı...

Ve bil ki…
eğer bir gün rüzgâr tenine değerse aniden,
bir an ürperirsen sebepsiz,
işte o an ben sessizce geçiyorumdur.
Sana dokunmadan, ama seni hissederek…
Ve dudaklarımın en yaralı köşesinden, bir veda busesi bırakıyorumdur yanaklarına
kanatlarımın yorgunluğundaki çaresizliğimle..

10 kasım 2025