Ben iyi değilim.
Kendime her “iyiyim” dediğimde,
bir eski anı düşüyor içime.
Kokusu sinmiş ölü bir mezbada yaşamaya çalışıyorum.
Tırnaklarımla kazıyorum duvarlara astığım hayallerimi.
Yıldırılmış bir celladın son merhametinde
nefes alıp veriyorum.

Kalbim bir yangın yeri değil,
yangından arta kalan bir kül torbası.
İçim;
bir kehribar kadar suskun,
bir cellât kadar kararlı,
bir gece nöbeti kadar bekleyişte.

Sesim…
bir karanlık koridorun yankısı gibi.
Yaşamayı unuttum belki,
ama hangi acının neremde olduğunu
ezbere biliyorum.

Ben iyi değilim,
çünkü bir gün herkes gitti.
Ve kalan tek şey
kapısı aralanmış bir yalnızlıktı.
Ben orada kaldım.
Adımı söyleyen olmadı.
Gözlerim bakmayı öğrendi,
ama görmeyi unuttu.

Bir çığlık var boğazımda,
her gün sessizlik giydiriyorum üstüne.
Sesim çıkmıyor.
Çünkü kimse duymak istemiyor
“mutlu olmak istiyorum” diyenleri.

Ben iyi değilim.
Sabahlar,
bir idam sehpasına çıkacağım sabah gibi doğuyor üzerime.
Uykularımda bile kaçacak bir yer arıyorum.
Rüyalarımda bile beni öldürenlere sarılıyorum.
Ve diyorum ki:
Keşke tam öldürebilseydiniz.
Çünkü nefes alan bir ceset bıraktınız.

Ben iyi değilim.
İçimde taşıdığım bunca şey,
beni ben olmaktan çıkardı.
Şimdi biri “sen kimsin?” dese
elimde sadece suskunlukla dolu bir kalbim var.

Ben iyi değilim,
ama herkes “geçer” diyor.
Geçtiğinde ben kalacak mıyım?
İşte onu bilmiyorum.

İçimde öyle çok kelime boğuldu ki,
artık cümle kurmak
bir mezar kazmak gibi geliyor.
Konuşsam bir tufan,
sussam bir çöküş.
Sanki unutulan bir dua gibiyim;
bütün dinlerde edilen ama
hiçbir Tanrı’nın duymadığı…

Ben iyi değilim.
Bunu anlamak için beni dinlemene gerek yok.
Sadece yüzüme dikkatli bak.
Orada;
gülümsemenin arkasına saklanmış
bin cenazelik bir matem göreceksin.

Ve en kötüsü ne biliyor musun?
Herkes,
yüzüme yapışan sahte “iyiyim” maskesine alıştı.
Ve ben de herkes kadar
kandırıyorum kendimi.