Bir gece daha düştü avuçlarıma,
Ay bile sırtını dönmüştü bana.
Sana anlatamadığım ne çok şey vardı...

Yorgan gibi serdim geçmişi üzerime,
Her kıvrımı sen, her yırtığı ayrılıktı.
Kendimle oturup dertleştim uzun uzun,
Sen yoktun ama gülüşün yanımdaydı.

Geçmişim,
bir sandığın dibinde paslanmış bir mektup gibi.
Açsan okunmaz, kapasan susmaz.
Aşklarım bile toprağa düşmüş düşler gibi:
Islak, soğuk ve çiçek açmaz...

Küllerimle konuştum bu gece.
"Yanmışsın," dediler, "ama sönmemişsin."
Her yangının ortasında adını sayıklamışım,
Her “unuttum” dediğimde içimden geçmişsin.

Bir şarkı çaldı radyoda, kısık sesle...
Senin sevdiğin...
Her notada gözlerin canlandı;
bir bakışın hâlâ içimde kök salmakta.
Bir bakış nasıl bu kadar unutulmaz olurdu ki?

Yüzümde geceyi saklayan çizgiler var,
Her biri başka bir suskunluğun haritası.
Mesele dökülmeyen yaşlar değil artık;
gözümden çoktan çekilmiş bir perde var.
Ne dışarı bakabiliyorum,
ne içeri sızabiliyor bir ışık.

Duvarlarıma sinmiş gölgeler konuşuyor seninle.
Seni unutamadığım için değil;
aklımla kalbimi aynı yerde parçaladığım için.
Zaten unutmak, sadece aramızda bir mahlastı.

Zamanla geçer dediler.
Geçti… ama üstümden geçip paramparça etti.
Ben kendimi yerden toplarken,
sen bir başka gülüşte yeniden doğmuşsun belki de.

Bazen seni değil, sana tutunan hâlimi özlüyorum.
Sevilmeyi değil, senin tarafından yanmayı.
Kendi yangınımda sana dair bir kıvılcım aramayı…

Artık sonsuzluğa gömdüm seni.
Dualar da etmiyorum artık. Çünkü
Ne zaman bir yıldız kaysa,
aklıma senin ilk gidişin geliyor.
Ve ne zaman gözlerimi kapasam,
bir veda mektubu gibi açılıyor hatıralar.

Bu gece de
ben sustum, kül konuştu.
Sen unuttun, ben yazdım.
Sen uyudun, ben yandım...
Ben yandım, aşk küllendi.