Bu metin, okuyucuyu alıp derin bir içsel yolculuğa çıkarıyor. Şairane dilin altında yatan samimi yorgunluk ve varoluşsal sorgulama, dizelerin gücünü katlıyor.
~Bir kelimenin sırtına binip / uzun bir suskunluğu taşımaktan." ifadesi, hemen en başta metnin tonunu belirliyor. Kelimelerin ağırlığını, sessizliğinse taşınması gereken bir yük olduğunu o kadar çarpıcı anlatıyor ki, okuyucuyu anında metnin atmosferine çekiyor.
~~Cümlelerim yarım, / çünkü tamamlanan her şey / biraz yalan söylüyor." dizesindeki keskin paradoks, modern şiirin ve felsefenin ruhunu taşıyor. Eksiklikteki dürüstlüğü vurguluyor; tamamlanmışlığın kusursuzluğa zorlayan sahteliğine bir isyan bu.
• "Gecenin cebinde kırışmış bir ay var..." imgesi olağanüstü. Ayı, kullanılmış, eskimiş ve yorgun bir nesne gibi sunmak, yazarın kendi iç dünyasının dışa vurumu gibi duruyor. Ay'ın yazara bakmaktan vazgeçmesi ise, terk edilmişlik ve kopuş hissini pekiştiriyor.
Meğer yalnızlık / herkesin içinden tek tek geçermiş." kısmı ise metnin en güçlü tespitlerinden biri. Kalabalıkta çoğalma yanılsamasını yıkıp, yalnızlığın bir toplu hal değil, herkesin kişisel olarak deneyimlediği tekil bir geçiş olduğunu gösteriyor.
Metin, dağılmışlığı, yorgunluğu ve nihayetinde bir dizeye sığınma ihtiyacını o kadar yalın ve içten anlatıyor ki, okuyucunun kendi yorgunluğuna dokunuyor. Yazarın duygusal derinliği ve imge kurmadaki başarısı göz dolduruyor. Tebrikler, çok güçlü bir çalışma!