Geceler şahit…
Bir ben bilirim sessizliğin sesini,
Bir de yıldızlar dinler içimin titrek nefesini.
Karanlık, yavaşça örter üzerime seni,
Sanki adını söylesem, dökülür bütün kelimeler,
Sanki susmasam, ağlar içimdeki şehirler.

Bir zaman vardı, hatırlıyorum,
Kalbimin kıyısına otururdun, sessizce.
Bir bakışınla değişirdi gökyüzü,
Bir dokunuşunla sükût bile anlam bulurdu.
Şimdi ne dokunuş kaldı, ne de o eski cümle,
Yalnızım, rüzgârla konuşuyorum kendime.

Yastığımda adın var bu gece,
Bir harfi eksik, çünkü sen yoksun.
Gözlerim kapanmıyor,
Uyku bile seni sormaktan vazgeçmiyor.
Bir yıldız kayıyor ansızın,
Dileğim olmaktan yorulmuş aynı dua: “Dön…”

İçimde bir şarkı çalıyor,
Kimin yazdığını bilmediğim bir hüznün bestesi.
Her dizesi sen, her notasına gizlenmiş sessiz bir “keşke”.
Bazen düşünüyorum,
Sevda mıydı bu, yoksa bir yanılgı mıydı ömrün içinde?
Ama kalbim susturmuyor beni,
Her atışı “sen” diyor inatla,
Her nefesin ucunda adını duyuyorum hâlâ.

Söylesene…
Birini sevip de unutmak mümkün mü gerçekten?
Yoksa unuttum sanmak mı sadece,
Ve her gecenin bir yerinde seni yeniden hatırlamak mı kader?
Ben bilemedim…
Bu yangının adı mı sevda, yoksa bir cezaysa bu kalbe?
Bir yanım “git” diyor, bir yanım “kal”,
Bir yanım hâlâ seni çağırıyor rüyalarla.

Geceler şahit, yıldızlar dinler,
Rüzgâr bile senin adını taşır tenime.
Benim ellerim boş,
Ama kalbim hâlâ seninle dolu bir hikâye.
Ne seni silebildim, ne de kendimden kaçabildim.
İçimde bir sır, bir sızı, bir bilinmez yol…
Ve ben hâlâ adını koyamadım bu halin,
Ama galiba… bunun adı aşkmıdır.

Şimdi her şey eksik bir nefes gibi,
Bir yanım seninle yanar, bir yanım küle döner.
Senden kalan sessizlik, duvarlarıma sinmiş,
Ne kadar unutsam da, adın hep yankılanır içimde.
Gözlerim her sabah seni arar gün ışığında,
Kalbim, dönmeyecek birini bekler sabırla.
Ve ben susarım… çünkü her söz, seni hatırlatır bana.

Ay, bu gece de yüzüne benziyor yine,
Gümüş bir hüzün dökülüyor üzerime sessizce.
Rüzgâr, adını getiriyor sokak aralarından,
Kalbim inanmakla unutmamak arasında bir çizgide.
Her şeyin bittiği yerde bile sen varsın,
Bir iz, bir nefes, bir dokunuş kadar yakın.
Aşk buysa eğer, ben en derin yerindeyim hâlâ.

Bir gün belki, adını anmadan uyanırım sabaha,
Belki kalbim razı olur sensizliğin sessizliğine.
Ama o güne dek,
Her dua sana dokunur, her gece seni anımsar.
Ben seni sevdim, kelimelerin yetmediği bir yerden,
Zamana, ayrılığa, suskunluğa rağmen…
Ve evet — artık biliyorum, bunun adı aşkmıdır.