Korkuyorum severken,
Çünkü her defasında biraz daha eksiliyorum.
Bir gülüşe inanıp, bir vedada yıkılıyorum.
Aynaya bakınca kendimi değil,
Bir zamanlar sevmiş halimi görüyorum.

Korkuyorum…
Çünkü her sevda, bir mezar kazıyor içimde.
Her “seni seviyorum”un ardından,
Bir suskunluk düşüyor dilime.
Ve ben yine affediyorum…
Hem onu, hem kendimi, hem sevmeyi.

Korkuyorum severken,
Çünkü sevilmemişliğin bedelini hep ben ödüyorum.
Bir bakışa umut, bir dokunuşa ömür biçiyorum,
Ama her defasında
Gidenin arkasından değil,
Kalanın kalbinden kan akıyor.

Bir zamanlar aşk, bir mucizeydi benim için,
Şimdi sadece bir sığınak arıyorum.
Bir omuz değil, bir anlayış…
Bir bakış değil, bir sessizlik istiyorum.
Çünkü en çok susarken yoruldum.

Korkuyorum…
Birini sevmek, artık kendimden vazgeçmek gibi.
Bir kalpte yer bulmak isterken,
Kendi kalbimi kaybediyorum.
Ve bunu her defasında bile bile yapıyorum.

Bir yanım hâlâ inanmak istiyor:
“Belki bu defa olur” diyor.
Ama diğer yanım,
Her “olur”un arkasında kaç “bitmiş” olduğunu biliyor.
Aşk, bir kumar gibi artık —
Kazanmak değil, kaybetmeyi sessizce kabullenme sanatı.

Korkuyorum severken,
Çünkü geçmişte bıraktıklarım
Hâlâ geleceğime gölge düşürüyor.
Bir gül kokusunda bile hatırlıyorum
O eski kalp ağrılarını.
Ve bazen,
Sevmeden yaşamayı öğreniyorum.

Bil ki,
Tüm korkularımın içinde hâlâ bir parça umut var.
Yeniden yanmaya cesaret eden bir kıvılcım,
Belki bir gün,
Beni yakmadan ısıtacak bir kalpte sönmeyi bekliyor

Korkuyorum severken,
Çünkü ne kadar kaçsam da, kalbim hep geri dönüyor.
Bir ses, bir anı, bir koku yetiyor bazen,
Unuttu sandığım her şeyi yeniden hatırlıyorum.
Ve yine aynı yerden sızlıyor içimdeki yarım kalanlar.

Korkuyorum severken,
Çünkü sevmek artık bir dua gibi dudaklarımda,
Kabul olur mu bilmeden yine fısıldıyorum.
Bir gün biri duyar mı diye değil,
Belki kendimi yeniden bulurum diye söylüyorum.