Seversin…
Türkülerde, şarkılarda, her yerde…
Bazen çiçeklerin masumiyetinde,
bir güvercinin kanatlarında…
İçimde sakladığım en güzel yerde…

Bir bebeğin gülümsemesinde,
ayçiçeğinin güneşe boyun büküşünde,
yüzünde, bakışlarında,
kalbinin kalbime değmesinde…

Bazen de feleğin çemberinde
kavrula kavrula, yana yana seversin…

Hoyratça, bazen utanarak seversin…
Sevgini toprağa katar,
sevdanı üstüne ekip,
dualarda, gözyaşında seversin…

Bazen vurursun kendini sarp yamaçlara,
hırçın dalgalara…
Boğula boğula, nefessiz kala kala seversin…
Ferdi Tayfur şarkılarında…
Neşet Ertaş türkülerinde…

Seversin…

Sonra bir gürültü kopar gökyüzünde…
Kalbimdeki sevdamın gürlemesi,
yüreğimde patlatır şimşekleri…

Yağmur taneleri sevdamızın hatırına,
tane tane, yavaş yavaş düşer papatyalar üstüne…
Tek tek koparmaya gerek yok, bellidir…
Her yaprakta «seviyorum… seviyorum…»
kelimesinin anlamlı tebessümü…

Sevgimin,
sevdamın nazlı çiçeği…

Senin için yepyeni çiçekler ektim,
hepsinin adına senin ismini verdim…

Zambaklar sen kokuyor; nazlı ve naif,
orkideyi başa koydum; asil, zarif…
Köşede mavi menekşe; sadakatlidir…

Ortadaki en sevdiğim, sana benzeyen,
gül kokulu çiçektir.
Öyle sever, öyle bir sevgidir işte…
Çölde kalsa dikeni gül yapan çiçektir…