Sen varsın bu şiirde,
yazdığım her kelimede…
Akdeniz şahittir…
Zakkûm çiçekleri,
lavanta kokuları,
palmiye ağaçları şahittir…
Sen varsın yazdığım her kelimede…

Heceleri yüreğimden parça parça kopardım.
Mısralara bıraktım.
Her noktada suskunluğum,
her harfinde senden yoksunluğum…

Bu defa ne suskunluk sustu,
ne de sözcükler yetti anlatmaya.
Ben sadece içimdeki boşluğa
biraz ses katmak istedim.
Sonra koştum denize…
Hiç geriye bakmadan,
boğulmaktan korkmadan
yüzdüm saatlerce, yorulduğumu anlamadan.

Sığ kalan duygularıma şamandıra koymadan
bıraktım seni içime; batmadan, taşmadan.
Hiçbir sınır koymadım sen olmadan.
Belki boğulur duygularım derin sularda…
Belki alır götürür,
mutluluğu kavuşturacak başka kıyılarda.
Ya da denizin mavisine bakan yeşil gözlerinden
bir yıldız olur, yakamoz ışıklarında…

Düşlediğim geceye sen düşersin.
Deniz anlatır sana sustuğum ne varsa,
anlatamadığım ne varsa.
Beraber izlediğimiz
güneşin maviliğe dokunduğu yere bakarım.
Deli deli konuşurum kendimle;
gülüşün gelir aklıma,
sonra gelir oturursun sessizce yanıma.
Ne düşündüğümü söylemem,
gözlerine de bakmam;
anlarsın halimi, üzülürsün, sana kıyamam.

Seni,
göğsüme yaslanmış,
bir Akdeniz akşamı gibi sevdim.
Ne çok gürültü vardı içimde,
ne de fazla sessizlik.
Tam yerindeydi her şey.

Nergis kokusu gibiydin Mersin’in;
bir dokunsan,
tenimde kokun kalırdı gün boyu.
Gözlerin,
o yumuşak dalga;
ne zaman baksam, kıyıma vururdu usulca.

Kalbime her düştüğünde
bir martı geçerdi içimden,
kanatlarında umut,
gagasında sevda şiirleri taşıyan.

Ben seni
ne Karadeniz gibi hırçın,
ne Ege gibi nazlı…
Ben seni
Akdeniz gibi,
hep sıcak, hep mavi,
ve içimde kalan sonsuzluk gibi sevdim.

En sevdiğin şarkıyı açtım,
yeni bir şiir yazdım.
Duygularım
süzüldü deniz üzerinden gökyüzüne…

Akdeniz gibi sevdim seni,
dalgasızken bile içinde fırtına saklayan…
Gözlerinde tüm renkler,
sesinde martıların kanat çırpışı vardı.

Sevda dedikleri buysa eğer,
ben seni
güneşin denize battığı o vakitte,
her gün yeniden,
ve yeniden,
ve yeniden
sevdim…