Uyku ile uyanıklık arasındayken,
Yere değen narin bir adım sesi
Kalbine değdi...
Miski amber kokusu geldi.
Anlamıştı kimin geldiğini.
Geçtiği her yerde,
Çiçekler onun aşkıyla
En güzel renklere boyanırdı.

Kim ayrılmak isterdi
Cennet kokulu sevdadan?
Yesrib’i Medine yapan, gül kokulu yardan?

Ancak Hâtemü’l-Enbiyâ İstanbul’u işaret etmişti.
Kutlu yolculuğu cennetle müjdelemişti...
Yüce davanın ilk sancağı Kıbrıs’a dikilecekti.

Efendimizin rüyasında bir deniz vardı:
Gemiler, dalgalar
Ve beyaz elbiseler içinde insanlar...
Allah yolunda cihâd eden akıncılar...

İman ordusu,
“Denizleri aşarak Allah yolunda savaşacak”
Demişti sevgili Nebî.
Şehit annemiz sormuştu:
“Ey Allah’ın Resûlü, ben de onlardan mıyım?”
Ve o kutlu dudaklardan dökülen kelime:
“Evet...”

Evet...
Bir davetti...
Denizlere, seferlere...
Sonsuzluğa açılan bir yolda
İlk adımdı...

Bu söz yeterdi ona.
Ölüm bile tatlı gelirdi artık.
Çünkü Habibi müjdelemişti...
Çünkü Peygamber sözüydü.

“Deniz aşan ilk ordu cenneti hak eder” dedi...
Ve onlar açıldılar o denize:
“Lebbeyk yâ Resûlallah... Lebbeyk...”

Güneş parladı maviler ötesinde...
Bir akid yükseldi kızıl göklere...
“Vira bismillah” mavi denizlere...
Yer ve gök şahit olsun ki...!
Ve selam olsun
Nefsini taşla ezip
Anadan, yardan geçenlere...
Selam olsun
Allah’ın ordusuna!
Selam olsun
Gemileri deryaya süren kahramanlara...

Ezan sesi duyuldu Kıbrıs’ta.
Beşparmak Dağları’nda kuşlar
Sevinçle kanat çırptılar semaya...
Selvi tepesi tebessüm bıraktı
Ayın nurlu yüzüne.
Beyaz kekik kokuları esmeye başladı
Peygamber görmüş yüzlere...

Ümmü Harâm...
Sen Allah Resûlü’nün “evet” dediği bir duasın.
Sen bir rüyanın gerçeğe dönüşen niyazısın.

Onlar
Sadece asker değil
Secdeyle yoğrulmuş gönül erleriydi.
Ve Allah ve Resûlü aşkıyla yandılar.
Kutlu dâvâyla uyandılar.

Ümmü Harâm...
Bir kadın,
Bir anne,
Bir mücâhide...
Habibinin müjdesini kalbine nakşetmişti:
“Cennetlikler arasında olacaksın” demiştin ya,
Kıbrıs toprağına düştü o kelâmın gölgesi.

Şimdi bir adada
Bize ait olmayan bir coğrafyanın
Kucağında
Gurbetin diğer yakasında...

Kabrin yabancı ellerde bir sessizlik şimdi.
Kıbrıs’ın rüzgârından esmesini dilediğimiz
Bir yudum anne kokusu belki...
Bazen bir çocuğun uykusuna
Sessizce gelişin...
Bazen bir yetimin gözyaşıyla
Sütünle beslenen sevgiliye seslenişin.

Orda kaldın...
Taşlar bile hüzünle örttü üzerini...
Sen ağlamadın, biliyorum.
Hiç üzülme.
Ağlayanlar hep uzaktaydı...
İsmini duyunca yürekleri sızlardı...

Mübarek annem, orda kaldın...
Ama ruhun her duada bize döner.
Her duada hâlâ Sultan annemizin
Umudu düşer sinemize...

Ve biz...
Gözümüzü ne zaman göğe kaldırsak
Bir yıldız gibi parlar sahabe izleri...
Hz. Hatice’nin yorgun dualarında,
Fatıma’nın kapısındaki Zehrâ’sın da
Nusayba’nın kanlı siperinde.

Hala Sultan,
Kıbrıs’ın taşları arasında kaybolmamış
Toprağa can olmuş bir nefessin.
Peygamber nuru mezarının üstünde
Müminlerin duası...
Belki bir yetim çocuğun “anne” deyişinde...

Bizler çok şey unuttuk
Ama sen hâlâ hatırlanıyorsun.
Gözlerinde ümmetin yükü...
Gönlünde hasretin secdesi.

Savaş meydanlarında dua oldu nefesin.
Bir çocuğa su uzatırken
Bir ümmeti susuzluktan kurtardın.
Ve biz şimdi susuzuz Hala Sultan,
Susuzuz senin gibi yanan bir imana
Bir kadının şehadete haykırışına...

Gözlerinde yaş yok.
Davana inandın, ağlamadın.
Senin sustuğun yerden
Ben haykırıyorum şimdi:
“Yorgunum ya Rab, ama sabırlıyım.
Onlar gibi olmak istiyorum...
Onlar gibi ölebilmek...
Yardım diye bağıran bir mazluma
Geriye bakmadan koşabilmek.”

Yetişemedim mazlumun yalvarışına
Ama secdeye kapanmış dualarım var
Her gece...
Biraz daha seni anlayan...
Biraz daha
Sizler gibi olmayı dileyen...

Sizler gibi olmayı...
Taşların dili olsa
Anlatırdı bize
Geceleri Allah’a yakarışını
Nasıl sabahlara kadar dua ettiğini
Bir daha dönmeyeceğini bile bile
Ölüme gittiğini...

Mağdur, mazlum bir kulum.
Garip bir Halil’im.
Kutlu isimler hatırınadır umudum.
Şefaat eyle ya Habibi Mahmudum,
Şefaat eyle ya sonsuz nurum!