Bu nedir annem…
Ağaca su versem, dalını çekiyor gölgemden.
Güneşe dönse yüzüm,
bulutlar toplanıyor birden…

İyilik iyi midir annem…
Sen iyilik etmeyi öğrettin.
“Bir kuş susuz kalsa, hesabı bizden sorulur,” dedin.

Bize ne oldu annem…?
Hani biz, “Komşu açken tok yatmaz”dık.
Hani el uzatana el verirdik…
Hani “İyilik eden iyilik bulur”du…

Bize ne oldu annem?
Kim çaldı bizden insanlığımızı?
Kim sildi alnımızdaki iyilik izini?
Yoksa biz mi sattık, parça parça kalbimizi?

İyilik iyi midir…
Bir güle bakmaya kıyamazken,
çiçeği dalından koparmazken,
yüreğime mızrak gibi dikenler saplandı.

Hatır gönül nerde kaldı…
Kardeş kardeşe düşman,
herkes birbirinden yaman.
Nezaket, hoşgörü nerede?
Bize ne oldu annem…
Ne zaman unuttuk selamı,
bir kapı aralığından gülümsemeyi,
ya da bir lokmayı ikiye bölmeyi?

Şimdi iyiler susuyor,
Doğruyu söylemek suç sayılıyor..

Bize ne oldu anam,
neden bu kadar üşüyor içimiz?
Neden hiçbir şeye tahammül edemez olduk?

Küçük bir iyilik mucize gibi…
Yardım eli uzatmak mı?
O da selfie’lik artık.
İyilik bile reklam panolarında,
gönülden değil, ekrandan bakıyor yüzümüze.

Ben hâlâ bekliyorum:
Bir çocuk gülümsesin sebepsiz diye,
bir yaşlı eline dokunulsun minnetle diye,
birisi, yalnızca insan olduğu için sevilsin diye…

Bazen de düşünüyorum da,
belki de en çok kendimize yabancılaştık,
belki de en çok kendimize kötülük ettik.

İyilik bir zamanlar en zenginimizdi,
şimdi dilencisi olduk insanlığın.
El uzatınca değil, çıkar arayınca değer görür olduk.
Bir selamın hesabı var,
bir tebessümün faturası kesiliyor artık.

Bize ne oldu anam,
kendi yüreğine hapsolmuş ne çok insan var…
Kim çaldı kalbimizin içindeki güvercini?
Kim çaldı umuda kanat çırpan hevesimizi?

Sen diyordun ya:
“Bir ekmeği kırk kişiye bölerdik biz.”
Şimdi kırk kişinin gözü bir garibin ekmeğinde..

Sakla şimdi dualarını garip anam…
Belki bir gün bir çocuk,
“İyi insan kimdir?” diye sormaz bize…

Ah benim,
açmış goncaları koynumuza bırakan,
dikenleri mazlum yüreğinde saklayan anam…
Bir taş değse ayağımıza,
en derin ahı çeken anam…
Nerde bir garip feryadı görse,
içinden bin parça kopan anam…