BEN SENİN NEYİNDİM
Ben sana koşarken durdun, bir taşa çarpmış gibi,
Gözümdeki o telaş, sana yabancı mıydı?
Her bakışımda bin söz vardı, sen hiç duymadın,
Duydun da bilerek mi sustun, kalbime inat mıydın?
Oysa ben, en kuytu köşeni bile sevmiştim senin,
Kendi ışığımı söndürüp, gölgende beklemiştim.

Hangi kitaptan okudun bu vurdumduymazlığı?
Hangi kuytuda sakladın, beni görmeyen gözlerini?
Ne zaman ellerimi uzatsam, buzdan bir duvar ördün,
Gecenin en yorgun anında bile, hep sırtını döndün.
Adını anarken sesim titrerdi, sen bunu görmezden geldin,
Büyük bir sabırla beklerken, küçük bir yalanla geldin.

Ben sana her şey derken, sen beni hiçbir yere koymadın,
Ne sevgili ne de dost, bir ihtimal bile bırakmadın.
Bana ait olmayan bir yerde, aitmiş gibi yaşadım,
Sessizliğini göğsümde taşıdım, kendi sesimden utandım.
Her gelen mektupta bir yabancı adını okur gibiydim,
Çünkü sen, varlığımı hep ikinci elden sevdin.

Ben sana kendimi verdim, sen sadece zamanını,
Sana şiirler yazdım, sen ise başka birinin adını.
Şimdi mi geldi aklına, bu kalbin kıymeti, değeri?
Hangi rüzgar estirdi seni, hangi kapıdan geri?
Ben sana bir mevsim sundum, sen benden sadece bir gün çaldın,
Ve o bir günün hesabını, tüm ömrümle ödedim.

Bu kalp, kaç kere kırılmaya dayanır sanırsın?
Bir enkaz bıraktın geride, şimdi kimi çağırırsın?
Adının yanında duran o boşluk, artık dolmaz benimle,
Çünkü sen o boşluğa başka bir hayatı sığdırdın gizlice.
Boşa harcanan yıllar değil, içimde yanan bu acı,
Sen bende sadece bir hatıra, bir kırık sancısın,

Şimdi git ve yanıtla kendine, Kalbinin en dürüst yerinde:
Ben senin neyindim? Gerçekten neydim?
Bir geçici heves mi,
Yoksa unutulmuş bir yemin mi?
Unutma, bu son sitem, benden sana bir vedadır artık.

Şiir Cemre Yaman