bizim memlekette
daha güneş doğmadan yollara düşerdi insanlar.
gölgeler erkenden büyürdü,
çocuklar sabahı el yordamıyla arardı.

onun için her evin duvarında bir yorgunluk asılı,
her gözde biraz umut, biraz suskunluk vardı.
kadınlar sabrın yüzünü iyi bilirler,
elleriyle yoğurur her günü,
bir tas çorbayla zamanı büyütürlerdi.

kumaşların üstüne dualar işlerlerdi nakış gibi
rüzgarla konuşurlar sessizce.
bir gülüşleriyle dağları aşarlar bazen,
ama kimseler bilmez.

bizim memlekette
erkekler susarak anlatır her şeyi.
bir sigaranın ucunda yanıp gider yılları,
bir bakışta bütün hayatları geçer gözlerinden.

çoğu zaman dağlar gibi sessizdirler,
ama her sessizlikte bir yemin gizlidir.
çocuklar taşlardan kendilerine şehirler yapar,
hayalleri kerpiçle örülür.

sonra bir uçurtma yükselir göğe,
ipine ise kaderi bağlanır.
her rüzgar biraz umut eksiltir,
ama gülüşleri yine de eksilmez.
bizim memlekette
*
Mehmet Demir
121022