4
Yorum
21
Beğeni
5,0
Puan
127
Okunma
bak, sensizlik ne hallere koydu beni
dışarıda kış,
bir pencere daha kapanıyor usulca
içimde.
bir masa, üstünde unutulmuş bir nefes,
bir fincan,
soğumuş kahvenin aynasında yüzüm.
üşüyorum.
yokluğuna alışmak mı bu,
yoksa kendime benzememek mi artık?
ucundayım sensizliğin,
uçurumdan çok kendi içime düşüyorum.
bir yaprak gibi,
rüzgarın adını bile bilmeden.
biri diyor ki geçecek.
o biri de benim belki.
ama o kış hiç geçmiyor,
içimdeki ayaz kalıyor.
ve ben
her gece biraz daha sensiz oluyorum,
biraz daha kendime yabancı.
*
Mehmet Demir
11124
5.0
100% (9)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
