Şimdi sen benden gittin ya,
sanıyorsun ki her şey aynı kalacak.
Sokaklar yine o sokak,
şarkılar yine aynı notadan çalacak.
Ama bilmiyorsun,
bir sesin susmasıyla bir insanın içi nasıl boşalır.

Ben sustum.
Artık adını anmıyorum,
ama bir kelime yanlış telaffuz edilse,
dilim seni hatırlıyor hâlâ.

Sen sandın ki toparlanırım,
biraz zaman geçer, geçer sanır insan.
Ama bazı eksikler zamanla değil,
insanla tamamlanır.
Benim zamanım sendin.

Şimdi herkes aynı soruyu soruyor:
“Unuttun mu?”
Ne desem eksik kalıyor.
Çünkü unutmak yok;
birini unutmak, kendini eksiltmek gibi.
Sen bende kaldın,
ben senden sonra yarım bir insan gibi.

Bazen gece üçte uyanıyorum,
oda sessiz, dünya sessiz,
ama kalbim değil.
Kalbim hâlâ senin sesinle tartışıyor.
Hâlâ aynı cümlede kırılıyor içim.

Bir fotoğrafın kalmadı,
bir mesaj bile yok elimde,
ama en ağır yük,
birini hafızasından değil,
duygularından silememek.

Sen gittin.
Ve ben o gidişi anlamadım,
çünkü kimse böyle sessiz gitmezdi bir kalpten.
Bir ses olurdu, bir sarsıntı, bir veda,
sen hiçbirini bırakmadın.
Sadece eksildim,
hiç fark ettirmeden.

Şimdi etrafında insanlar var biliyorum,
gülüyorsun, konuşuyorsun, belki seviliyorsun da.
Ama bir gün,
bir gülüşün ortasında,
bir ses yankılanacak içinden —
benim sesim.
“İyi misin?” diye soracak.
Ve o an bileceksin,
kimse senin eksik yanlarını benim gibi sevmedi.

Ben senden gitmedim,
sadece durdum.
Sevmekten yorulmadım,
sadece vazgeçtim anlaşılmaktan.
Ve şimdi öğrendim;
her giden unutmuyor,
bazısı sessizce dua ediyor hâlâ.

Bir gün biri seni sevecek,
senin de kalbin titreyecek belki,
ama o sevgi benimki gibi kokmayacak.
Çünkü ben seni severken
her kırılmamın içine “olsun” diye yazdım.

Ve şimdi ben iyiymiş gibi duruyorum.
Kahvemi sade içiyorum,
şarkıları yarıda bırakıyorum,
ve her sabah kendime
biraz daha yabancı uyanıyorum.

Ama biliyorum;
herkesin bir “keşke”si olur,
benimki sensin.
Ve senin en büyük kaybın,
birinin seni hâlâ güzel anması olacak.

Kadir TURGUT