Sonra ne mi oldu,
Oturdum geceye şiirler yazdım.
Gece bitti...
Sen bitmedin...

Bir pencere vardı odada,
Soğuk içeri giriyor, ben dışarı çıkamıyordum.
Bir sigara yaktım, dumanı gözlerime karıştı,
Bir cümle kurdum, içinde sen vardın.

Kalem elimde titredi,
Kağıt, senden dökülen sessizlikle doldu.
Ne yazsam yarım kaldı,
Çünkü sen hep tamam gibiydin.

Bir zamanlar gülüyordun ya,
O gülüş şimdi bütün şehirde yankı.
Rüzgâr bile senden bir parça taşır olmuş,
Her esişinde içimde bir yaprak düşer.

Sana dair ne varsa sustu bende,
Bir tek kalbim konuşuyor hâlâ:
“Gitmedi,” diyor, “hiç gitmedi…”
“Bir gölge gibi duruyor her köşede.”

Ben seni unutmaktan çok
Hatırlamayı öğrendim.
Bir bardak çayın buğusunda,
Bir sokak lambasının altında,
Bir yalnız adamın adımlarında…

Gözlerin geliyor aklıma —
Ne çok bakmıştım o gözlere.
Ne çok inanmıştım bakışlara,
Oysa insan bazen gözlerinde bile kaybolurmuş.

Bu şehir seni bilmez ama,
Her sokağına senin adını verdim içimden.
Her sabah seni arıyor gözlerim,
Bir durakta, bir vitrinde,
Bazen de bir rüyanın yarısında.

Şimdi yalnızım,
Ama yalnızlık da senin kadar tanıdık.
Bir zamanlar elimde tuttuğum eller
Şimdi cebimde üşüyor.

Gece yine çöktü,
Ben yine yazıyorum —
Yazdıkça eksiliyorum,
Eksildikçe sana yaklaşıyorum.

Belki bir gün biter bu yazılar,
Belki bir gün yazarak da unutur insan.
Ama bu gece değil.
Bu gece yine sen varsın,
Bir eski fotoğraf kadar sessiz,
Bir yara kadar diri.

Gece bitti…
Ama sen —
Sen bitmedin.
Sanki her sabah yeniden başlıyorsun içimde,
Ve ben her sabah gece misali yeniden bitiyorum.

Kadir TURGUT