Toprak dışarıda değil,
En içeride, en derinde.
Bütün kış, bütün o karanlık mevsim boyunca,
Sessizce bekleyen o tohum bendim.
Kimse görmedi,
Ne kadar çok su istediğimi,
Ne kadar çok güneş arzuladığımı.
Kimse bilmedi,
Kabuğumu çatlatmak için verdiğim iç savaşı.
Şimdi,
Bütün o yorgunluktan sonra,
Bütün o bekleyişten sonra,
Usulca başını uzatıyor.
Dışarıya değil, yukarıya doğru.
İçimden açan çiçek.
Ne bahar bekledi, ne de güzel bir bahçe.
Kendi karanlığımı yırttı, kendi ışığımı yarattı.
Rengi, dışarıdaki hiçbir şeye benzemez.
Kokusu, sadece benim bildiğim bir huzur.
Artık ne zaman fırtına kopsa,
Ne zaman dünya üzerime gelse,
Biliyorum ki,
En güçlü, en kırılmaz yerim,
Gözümün önünde değil,
Gönlümün tam ortasında.
O çiçek, benim kendime verdiğim söz.
O çiçek, benim en saf, en gerçek halim.
Ve o açtıkça,
Dünya, benim etrafımda dönmeye başlıyor.

Hüseyin TURHAL