0
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
216
Okunma
Ne taşa, ne toprağa nefsini salma,
Hiçbir canlıyı hor görüp de yanılma.
Gönül Kâbesi’dir, bir harf bile kırma,
İnsanı hor görme, büyük günahtır.
Zannetme ki bu can, bir kuru beden,
Hak’tan üflenmiş, o yüce nefes.
Her zerrede sırlar gizlemiş yaradan,
Bütün kâinatın özü sendedir, pes!
Yedi kat gök, yer seninle kuruldu,
Ne yolda ararsın, ne dilde buldun.
Âdem ki mazhardır, nûr ile doldu,
Kâinat insandadır, sen O’nun kulusun.
Bir damla sanırsın bu ulu varlık,
Oysa içinde nice deryalar akar.
Sende tecelli eden o ulu Bâkîlik,
Gönül gözüyle bak ki, sır sana bakar.
TURHAL’ım der, bu sözüm bir ihtar,
Kırmak yerine yapmayı öğren.
Gönül mülkünde O’na ol yâr,
Bu varlık O’ndandır, sen özüne dön.
Hüseyin TURHAL
