Gece çökerken üstüme,
Sessiz bir örtü gibi.
Yıldızlar parlar tek tek,
Umut saçan birer inci gibi

Rüzgar fısıldar eski şarkıları,
Yapraklar dans eder usulca.

Karanlıkta gizlenir bütün sırlar,
Ve Kaybolur tüm telaşlar.
Gökyüzü bir tablo olur,
Ay ışığı olur boyalı fircalar


Gece çökerken üstüme,
Huzurla ve dinginlikle.

Hep beklersin,ama o hic gelmez.
Gözlerin yollarda,her ses o sanarsın.

Her adım, her gölge,
Bir umut filizlenir içinde.
Ama bilirim, bu bir yanılsama.
Kuşlar uçar, bulutlar geçer,

Mevsimler değişir, ama sen durursun hep yalnızlığınla .

Bekleyişin sessiz bir çığlık,
Kimsenin duymadığı,
Kimsenin anlamadığı.

Zaman su gibi akıp giderken,
Sen bir köprü gibi kalırsın ortada .
Bir türlü varılamayan bir yer,
Bir türlü ulaşılamayan bir rıhtım.

Hep beklersin,ama o hic gelmez.

Gece çökerken üstüme,
Sessiz, serin bir örtü gibi.
Şehrin gürültüsü yavaşça diner,
Yıldızlar birer birer Gökyüzünde belirir.

Umutlar parlar karanlıkta,
sarkilar Gizemli fısıltılar eşliğinde.

Ay ışığı yine pencereden süzülür,
Huzurla, dinginlikle dolar içime.
Ruhum bir kuş gibi kanatlanır,
Sonsuzluğa doğru süzülür.

Gece çökerken üstüme,
Her şey susar,
sadece kalbim konuşur
Kendi kendine

Yalnızım ben, yalnızım,
Sessizliğin derin kuyusunda.
Duvarlar yankılanır içimde,
Kendi sesimin yankısıyla.

Gölgesiz bir yoldayım,
Ayak izleri yok ardımda.
Bir denizde kaybolmuş
gemi gibiyim.

Pusulası kırılmış, limanı olmayan.
Gökyüzü bile griye bürünür,

Ne bir yıldız, ne bir ay.
Yalnızlık bir gömlek gibi,
Çıkarsam üzerimden,
Tenimde hep izi kalır.


Şiir Ceylan. C.yilma