Sahne senin, ışıklar hep seni gösteriyor.
Her sözün, her bakışın,
Büyük bir gösterinin parçası.
Ve ben, o gösterideki figüran...
Senin parlayan yıldızının gölgesi.
Benim duygularım,
Senin aynanda sadece bir yansıma.
Ne zaman ihtiyacın olsa,
Varlığım bir alkış, bir övgü.
İşin bitince, bir kenara atılan.
Görmezden geldiğin acılarım var,
Duymadığın çığlıklarım.
Çünkü senin dünyanda,
Senden başka bir gerçek yok.
Benim varoluşum,
Senin ihtiyacına bağlı bir koşul.
Artık dur.
O ipleri kesiyorum.
Ne bir kuklayım senin elinde,
Ne de bir süs eşyası vitrininde.
Ne de bir yama,
Senin devasa egondaki o küçük boşluğa.
Benim bir sesim var,
Senin yankılamak istediğin değil.
Benim bir ruhum var,
Senin şekil verebileceğin bir kil değil.
Ben bir insanım.
Tekrar et: Ben. Bir. İnsanım.
Senin oyuncağın değilim.
Ve o perde kapanıyor,
Bu gösteri bitti.
Şimdi, sadece kendinle kal.
Ve o boşluğa bak.
Ben gidiyorum.

Hüseyin TURHAL