Gönlümde bir yara açtı bu sevda,
Yârin hasretinden oldu hep derde.
Ne bir derman buldum ne bir teselli,
Mecnun misâli düştüm bu çöle.

Çekerim durmadan ben bu cefâyı,
Ne bir dost anladı ne bir vefâyı.
Aşkın pınarında yandım tutuştum,
Bülbülün gülden çektiği dert misali.

Ah u zârım göklere yükselirken,
Yâre ulaşılmaz yollar yürürken.
Felek darbeyi vurdu sol yanımdan,
Gözümden akan yaş oldu hep seli.

Gözüm yaşla dolsa, yüzüm sararsa,
Kim anlar halimi kim derman varsa?
Bu garip gönlümün feryâd-ı çoktur,
Dilimde gezer hep yârin güzeli.

Fani dünyada zevk ü sefâyı,
Bıraktım bir yana, çektim belâyı.
Aşkın kadehinden içtim zehiri,
Çileyi çekmek de oldu bir veli.

Gel ey peri yüzlüm, gel canım cânan,
Senden ayrı kalmak zulüm, bil inan.
TURHAL der ki: Aşkın çilesi boldur,
Bu yolda ölmek de bir şirin hayali.

Hüseyin TURHAL