Bir şeyin kolay olmasını bekleme,
Aşk zaten hep zor olandır.
Yüreğini darmadağın eder, sonra o dağınıklığın içinde sana huzur sunar.
Bazen bir tebessüm, bazen bir sessizliktir seni yerinden eden.
Bir bakarsın, hayatın bir köşesinde biri gülümser,
Senin dünyan o gülüşün rengine bürünür.

Sonra beklersin.
Bir kelime, bir işaret, bir adım…
Ama bazen o da gelmez.
Sanki kader bir oyun kurmuştur;
Senin kalbinin yönü onadır,
Onunki sana dönmüyordur.

İşte orada başlar asıl savaş.
Kendinle, kalbinle, sabrınla.
Bir yandan sevmek istersin,
Bir yandan susmak,
Bir yandan gitmek,
Ama hep orada kalırsın.

Belki de Mevlânâ’nın dediği gibi,
“Zorsa sev…”
Çünkü kolay olsaydı adı aşk olmazdı.
Zoru göze alan kalpler, gerçek sevgiyi tanır.
Ama bazen o da yetmez.
Seviyorsundur,
Ama karşısı susuyordur.

O suskunlukta kendini ararsın.
“Ben neredeyim?” diye sormaya başlarsın.
O gülüşü görmek için çırpınırken,
Kendi gülüşünü kaybedersin fark etmeden.
İşte orada anlıyorsun;
Bir kalbi kazanmak için
Kendini kaybetmeye değmezmiş.

Seviyorsan, içten sev.
Ama sevilmiyorsan, zorlamadan git.
Çünkü aşkın doğası, mecburiyeti reddeder.
Sevgi, kendiliğinden büyür;
Zorla yeşertilen her duygu solmaya mahkûmdur.

Bir zamanlar çok bekledim.
Bir “merhaba”nın kıymetini bilmeyen birine
Sessizliğimle yazılar yazdım.
Cevapsız kalınca,
Anladım ki bazı yürekler duvar gibidir,
Ne kadar dokunsan da yankılanmaz.

Artık biliyorum…
Aşk, karşılık bulduğunda güzeldir,
Bulmadığında ise öğretir.
Birini sevdiğin kadar, kendini sevmeyi öğreniyorsun zamanla.
Çünkü bazı yollar,
Birine varmak için değil,
Kendine dönmek içindir.

Gözlerimde biriken o cümleleri bırakıyorum şimdi,
Belki bir gün rüzgâr alır, ona götürür.
Ama artık dileğim onun duyması değil,
Benim huzur bulmam.
Çünkü öğrendim;
Her sevda karşılık beklemez,
Bazısı sadece kalbi olgunlaştırır.

Şimdi geriye dönüp baktığımda,
Ne pişmanım ne kırgınım.
Sadece yorgunum.
Severken bile incitmemeye çalışan bir kalbin
Suskunluğuyla doluyum.

Zor muydu? Evet.
Değdi mi? Belki.
Ama artık biliyorum:
Gerçek sevgi, koşulsuz olandır,
Ve hiçbir koşulda zorlama gerektirmez.

O yüzden diyorum sessizce,
Bir dua gibi kendi içimde:

“Zorsa sev,
Sevmiyorsa zorlama.
Kalbini güzelliğe,
Kendini huzura bırak.”

Çünkü bazı sevdalar bitmez,
Ama insan içinden büyüyüp geçer.
Ve o geçişin sonunda kalan tek gerçek şudur:
Ben sevdim, dürüstçe…
Gerisi kaderin suskunluğudur.