Sen gittin.
O gün gökyüzü değil, ben çöktüm.
Kapı kapanmadı aslında, sadece içim sustu.
Bir sandalye devrildi evde,
ve ben anladım — hiçbir eşya insan kadar sessiz kırılmıyor.

Ben seni tanrıya anlatır gibi sevmiştim,
diz çökmeden, ama içten,
ellerimle değil, ruhumla sarılmıştım sana.
Sen ne yaptın?
Bir yalanın gölgesinde beni bıraktın,
sözlerini silah, gülüşünü maske yaptın.
Kül oldum.
Ama bil ki, ben o külde bile senin adını yazdım.

Geceleri hâlâ konuşuyorum seninle.
Kulağıma gelmeyen sesinle.
Bazen rüzgâr oluyor o ses, bazen yağmur.
“Affet beni,” diyor sanki.
Ama ben affetmiyorum,
çünkü sen hiç pişman olmuyorsun.

Hatırlıyor musun?
Bir kere “gitme” demeni beklemiştim.
Bir kelime… sadece bir kelime!
Sen sustun.
Ben o susuşun altında yandım,
sanki ciğerlerim taş kesildi,
kalbim bile senden utanıp yavaşladı.

Ve sonra öğrendim:
Yalan da sevgi gibi söylenebiliyormuş.
Sen güzel söylüyordun.
Ben de kördüm.
İnanmak istedim, çünkü inanmak güzeldi.
Ama senin sevdan, benim inancımı bile yaktı.

Şimdi rüzgârda ne zaman adın geçse
bir sızı dolaşır içimde.
Ne garip,
artık seni anınca ağlamıyorum,
ama hâlâ içim yanıyor.
Demek ki zaman unutturmuyor,
sadece acıyı sessizleştiriyor.

Biliyor musun?
Artık kimseye “kal” diyemem ben.
Çünkü senin gidişin, bütün yolları bitirdi.
Bir daha kimseye “canım” diyemem.
Çünkü senin adın, o kelimenin mezarı oldu.

Yine de...
Yine de bazen düşünüyorum;
Belki sen de geceleri uyuyamıyorsundur.
Belki sen de bir şarkıda durup dinliyorsundur beni.
Belki pişmansındır —
ama gururun, kalbine zincir vurmuştur.

Ben mi?
Ben hâlâ aynı yerdeyim.
Küllerimle konuşuyorum,
suskunluğunla yaşıyorum,
ve içimden hâlâ o cümle dökülüyor:
“Keşke hiç sevmeseydim seni.”

Ama sevdim.
Hem de öyle bir sevdim ki,
tanrının bile unutamayacağı kadar.
Ve sen, o sevdanın ortasında
bir yalan gibi parlayıp söndün.

Artık seni anmak,
kendi mezarımı kazmak gibi.
Ama yemin ederim —
eğer bir gün rüzgâr seni bana getirirse,
yine dönerim o küle,
ve yine derim:
“Bak işte, ben hâlâ buradayım,
yandım… ama seni hâlâ unutamadım.”