Gökyüzünde matem var bu gece,
bulutlar ağlıyor sessizce.
Ay, sanki bir hatırayı gizler gibi saklanmış,
yıldızlar bile sönmüş, senin adın geçince dudaklarımdan.

Bir vakit umutla baktığım o mavi gök,
şimdi içimde karanlık bir deniz.
Ne kuşlar uçuyor orada, ne rüzgâr ses getiriyor senden.
Her şey sustu, yalnız kalbim kaldı gürültüsüz bir çığlık gibi atmaya.

Bir zamanlar, “birlikte bakarız gökyüzüne” demiştin, ben hâlâ sözünde duruyorum,
ama sen çoktan başka bir manzaranın rengine karıştın.
Yine de her bakışımda seni arıyor gözlerim,
bulutların arasında kaybolan bir siluet gibi.

Gökyüzünde matem var bu gece,
ama asıl yas içimde…
Bir vedanın yankısı dolanıyor damarlarımda,
ne kadar unutmam gerekse de,
her nefes seni hatırlatıyor bana.

Bir yıldız kaydı az önce, dilek tutacak hâlim yok, çünkü dileğim sendin,
ve artık kaybolduğuna inanmak bile acı veriyor.
Anladım,
Bazı ayrılıklar gökyüzü kadar sessiz,
bazı acılar bulut kadar ağır, bazı insanlar,
bir kez gidince, geriye sadece matem bırakır.

Gökyüzünde matem var bu gece, ama sabah olur mu bilmem.
Belki yağmurla yıkanır içimdeki sızı, belki yine doğar güneş,
Senin eksikliğin, her sabah yeniden geceyi hatırlatır bana.