Bir yanımda gölgeler uzanıyor,
karanlığın koynunda sessizce büyüyen sorular gibi, diğer yanımda ışık var,
bir sabahın ilk nefesiyle yüreğe düşen umut gibi ve tam ortasında sen,
iki dünyanın kesiştiği çizgide duran,
hem gölgenin hüznünü taşıyan
hem ışığın umudunu yüreğimde yakan.

Gölge düşer üzerime, adını anmadığım anlarda,
suskunluğumun derinlerinde saklanan acılar büyür, ama ışığınla dokunduğunda kalbime,
sanki bütün gece boyu uykusuz kalmış yıldızlar
yeniden parlar gökyüzünde.

Seninle öğrendim gölge sadece ışığın varlığını gösterir, ışık sadece gölgenin içinden anlam kazanır.
Tıpkı seninle öğrendiğim gibi, hüznün yanında mutluluk, yokluğun yanında varlık,
sessizliğin yanında söz kıymetlidir.

Sen vardın diye, geceler karanlığını kaybetti,
gölge bir sır olmaktan çıktı, ışık bir mucizeye dönüştü.
Her adımda seni ararken, aslında gölgelerimle barışmayı, ışığa yürümeyi öğrendim.
Çünkü gölgeyle ışığın buluştuğu yerde,
hayatın en saf gerçeği gizlenir,
O gerçeğin adı sensin.