Belki de ikisi de değildi,bir yanılgının ortasında soluk alıyordu sadece.

Bir zamanlar tertemiz bir beyazdı dokunulmamış, lekesiz, umut dolu.
Sonra hayat geçti üzerinden,
insanlar, kelimeler, susmalar geçti. Her biri biraz renk bıraktı, her biri biraz eksiltti.
Beyaz sustu, siyah ağladı.
Ve o arada gri doğdu ne tamamen aydınlık, ne de bütünüyle karanlık.
Bir yerde unuttu kendini, bir yerde bulur gibi oldu. Kirlenmenin utancını değil, iyileşmenin sabrını taşıdı üzerinde. Her sabah biraz silindi, her gece biraz karardı. Ama hep var oldu,
hep bir geçişin içinde.
Gri, belki de hayattı aslında. Ne tamamen doğru, ne tamamen yanlış.
Ne saf bir mutluluk, ne de sonsuz bir hüzün.
Bir yüzü geçmişe bakar, diğeri geleceğe.
Arada bir insan gibi durur, kırılmış, ama hâlâ inanan.
Beyaz, masumiyetini özler. Siyah, bağışlanmak ister.
Ve gri ikisini de içinde taşır, affeder, unutur, yeniden başlar.
Kirlenmiş bir beyaz değil belki, sadece yorulmuş bir ışık.
Belki de iyileşmeye çalışan bir siyah değil,
yolunu bulmaya çalışan bir kalp.

Gri, bazen sensin…
bazen ben,
bazen de ikimizin sustuğu aynı cümle.