1
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
92
Okunma
Yağmur gökten düşer usulca,
Toprak kollarını açar hasretle.
Bir damla, bir damla, binlerce özlem,
Yüzyıllardır süren bir kavuşmanın yankısıdır aslında.
Yağmur ve toprak aşkı,
Ne gözle görülür tam anlamıyla,
Ne de kelimelere sığar.
Biri gökten iner sabırla,
Diğeri bağrında saklar sonsuzca.
Yağmur, toprakla buluşunca
Kokusu göğe yükselir umut gibi.
O koku, özlemin dili, vuslatın şarkısıdır.
Her damlada yeniden doğar hayat,
Her kavuşmada yeşerir umut.
Toprak, yağmura der ki
“Gel, içimde saklı bütün tohumlar
Senin nefesinle uyanmayı bekliyor.”
Yağmur ise fısıldar:
“Ben sensiz göğe sıkışmış bir bulutum,
Ancak sana düşersem var olurum.”
Yağmur ve toprak aşkı,
En saf sevdadır dünyada.
Biri vermeden duramaz,
Diğeri almadan yaşayamaz.
Ve bu döngüde,
Her aşkın gerçeği gizlidir aslında:
Birbirine kavuşunca hayat başlar.
5.0
100% (1)
Cevap Yaz