Sonbaharın incisi Eylül,
Sararmış yaprakların dilinde gizli bir şarkı,
Göğe uzanan dalların titrek duasında,
Ve rüzgârın savurduğu her nefeste,
Bir veda ile bir başlangıcı aynı anda taşır içinde.

Eylül, ayrılıkların en zarif maskesi,
Gelirken yazı uğurlayan, kışı müjdeleyen;
Kalplerde buruk bir sevinç,
Gözlerde hafif bir hüzün bırakır.

Sonbaharın incisi Eylül,
Gün batımlarında kızıllığa bürünen gökyüzü gibi,
Ne tam gidiş ne de tam geliş,
Bir yarım kalışın, bir eksik gülüşün adı gibidir.

Eylül, kalbin aynasıdır aslında;
Kimi bekleyişle parlar,
Kimi unutuluşla kararır.
Ama her haliyle öğreten,
Her rengiyle hatırlatan bir öğretmen gibidir.

Sonbaharın incisi Eylül,
Bize der ki:
"Her düşüş bir yenileniştir,
Her kopuş bir yeniden doğuştur."
Ve yaprakların toprağa kavuştuğu gibi,
İnsan da kendi özüne kavuşur sonunda.