Bir sessizlik düştü kalbimin kapısına,
Ne var ne yok, saklı her şey içime dağılmış hâlâ.
Zamanın perdesi yırtılsa da, gizli koca bir sırla,
Yüzümde hâlâ yokluğun izi duruyor aşkla.

Bir nefes dolaşıyor evrende usulca,
Ben miyim o, yoksa benliğim bir düşte yalnızca?
Sorarım kendime:
sen kimsin, kimden arta kaldın bu dağda?
Cevap eriyor gecenin duasında sessiz bir şarkı gibi ardında.

Kandil söner, gölgem kalır duvarda titrekçe,
O da bana mı ait, yoksa Yar’a mı, bilemez gönlüm ürkekçe?
Bir an gelir, ben beni unuturum gizlice,
Var mıyım, yok muyum, O’nun varlığında fark etmez ince ince.

Ey gönül, her arayış biraz kaybolmaktır bilerek,
Her buluş da aslında bir ayrılıktır derin bir hisle.
Çünkü kim kendini bulursa, görür gerçek tek dilek,
Bulan da, bulunan da bir hayaldir, geçer sessizce.

Vesselâm...

Esma Canyurt