Gönül isterdi ki gönül hiçbir şey istemesin,
Ne mal ne mülk ne dün ne yarın bilmesin.
Sade bir rüzgâr gibi geçsin gönlün içinden,
Ne hırs ne kin ne de özlem kalmasın peşinden.

Gönül, gönül, sus artık isteklerden,
Bul huzuru, aşkı, gerçeklerden.

Gönül isterdi ki gönül kendiyle barışık olsun,
Ne öfkesiyle yanıp kavrulsun, ne sevinciyle savrulsun.
Sadece bir su gibi aksın şehirlerin gürültüsünden,
Her damlası nur dolsun, her anı sevgiyle beslensin.

Gönül, gönül, sus artık isteklerden,
Bul huzuru, aşkı, gerçeklerden.

Ey gönül! Niye bu kadar çok arzu taşır insan,
Niye bir damla huzur yetmez kollarına anbean?
Bil ki dünya geçici, gönül baki,
İster istemez sever, ister istemez ağlar, ister istemez bekler.

Gönül, gönül, sus artık isteklerden,
Bul huzuru, aşkı, gerçeklerden.

Gönül isterdi ki gönül özgür olsun,
Her hüzün, her yük, her soru çözülsün.
O zaman duyulur en derin sözler, en sade gerçekler,
Ne dün kalır ardında, ne yarın kaygısı,
Sadece şimdi vardır… ve o da aşkla parlar.

Gönül, gönül, sus artık isteklerden,
Bul huzuru, aşkı, gerçeklerden.

Esma Canyurt