Kalbim, dili çözülmemiş sırlarla ağırlaşıyor.
Sanki her suskunluk, bir secdeye dönüşüyor içimde.
Ne yana baksam, dönüp dolaşıp
Görmediğim ama bildiğim bir huzura çarpıyor gözlerim.

Konuşamadım.
Çünkü bazı kelimeler, kudreti yetmeyince susar.
Ve bazı yükler, yalnız bir kudretle hafifler.
Ben ise yük müyüm, dua mıyım, bilemeden yürüdüm.

İçimde biriken bu karanlık,
Her gece bir nura yaslanmak istiyor.
Yolumu kaybettiğimde,
Yolu aramaktan çok
Yolu Yaratan’a ağlıyorum aslında.

Her şeyden vazgeçtiğimde
Bir ses değil de
Bir sessizlik sarıyor içimi;
Bilen bir sessizlik, duyan bir sessizlik…
Adını anmasam da,
Her nefeste Sen’sin bildiğim.

Ellerim boş,
Ama içimde bir yakarış var,
Ne adını koyabildim,
Ne başka yere dökebildim.
Bir Sen varsın,
Bir de o hiç bitmeyen eksikliğim.

Vesselâm...

Esma Canyurt