Bir şey oldu bana…
Ne zaman, nasıl bilmiyorum.
Bir yerde kaldım sanki,
Giden herkesin ardından
El sallayan çocuk gibi...

Kalabalıkların ortasında bile
Hep eksik kaldı içim.
Sanki bir parçam hiç büyümedi,
Hep o kırıldığı yerde kaldı.

Gülmeyi unuttuğum günler var,
Adını kimse bilmez,
Ama ben bilirim.
Bir sessizlik çökerdi omzuma,
Kimse görmezdi o ağırlığı.

Ben kendime bile anlatamadım
bazı yaralarımı.
Sustum, çünkü kimse anlamaz sandım.
Ve ne zaman güldüm desem,
İçimde bir ağlayan daha doğdu.

Aynaya bakınca,
Gözlerimde bir mezar taşı var gibi.
Orada gömdüm umudu,
Orada susturdum kendimi.

Bazen biri Nasılsın? dese
Dilimle değil,
Bakışımla ağlamak geliyor içimden.
Ama kim anlar ki…
Dilin sustuğu yerde kalp konuşmaz artık.

İşte böyle…
Ben kendime ağladım hep,
Kendimde öldüm,
Kimsenin haberi olmadı…

Esma Canyurt