Martı sesleriyle yürüdük el ele.
Bir parça simitti belki de sevgileri.
Ama uçmak zorundalar değil mi?
Neden? Yaşamak için!

Bazen soruyorum kendime,
“Beni sende tutan bir parça simit mi?” diye.
Aynı cevabı paylaşıyorum martılarla...
Neden? Yaşamak için!

Artık gün batımlarında buluyorum sessizliği,
Şehrin kirli yüzüne perde indirircesine.
Benim saatlerim başlıyor o zaman,
Gün doğmadan hemen uyuyorum.
Neden? Yüreğim boş yere sevinmesin diye!

Kırık bir kalp ve anlamsız düşünceler...
Kalemin ucundasın, yani hep aklımdasın.
Öyle kalakaldım yüzümde tebessümle ve sen gittin!
Aslında bilmiyorsun, bazen gülüyorum.
Neden? Yaşamak için!

Herkes duysun, bilsin istiyorum bazen.
Bazen duymadığını düşünüyorum sesimi, çığlığımı.
Her zorluktan daha da zor oluyorsun bazen.
Ellerin ellerimdeyken başarmıştım oysa; nefes almayı.
Karanlıklardan çıkmam gerek.
Neden? Kaybolmamak için!

Yokluk, yokluk kimleri almıştır yanına kim bilir?
Kimleri kara toprakta bırakmıştır öyle yapayalnız!
Peşimi bırakmayan bu yokluk bana neler getirecek, bilmem gerek.
Artık gelmen gerek.
Neden? Yok olmamak için!

Öğrendiğim tek bir şey var;
Martılar ağlıyormuş aslında ve bir parça simit içinmiş her şey.
Ben de aslında bir o kadar küçük mutluluk için ağlamışım.
Batan güneşin doğan güneşten farkı da yokmuş.
Burada batan güneş başka bir yerde doğuyormuş zaten.
Onu öğrendim.

Şimdi sana doğan güneşleri veriyorum.
Ben akşam saatlerinde hep seni bekliyor olacağım.
Tüm karanlıklara rağmen.
Bazen tutulsa da gökyüzünde bir gün elbet benim yanımdan doğacaksın.
Cennetler yaratacağız kendimize,
Ölümsüz olmak için!

Seslendiren: Hayati GÜNDOĞDU
Şiir: Avni ÖN