Ekim bitiyor...
Rüzgar artık eski dost gibi değil,
Biraz yorgun, biraz suskun.
Yapraklar bile vedalaşmayı öğrenmiş sanki,
Dallar, giden her rüzgarın ardından dua ediyor sessizce.

Bir sabah uyanırsın hava serin, kalbin soğuktur.
Kahveni karıştırırken düşünürsün,
Kimleri kaybettim, kimler hala içimde yaşıyor?
Bir yaprak düşer, sen bakarsın uzun uzun,
Aslında kendini izliyorsundur, fark etmeden.

Ekim, ayrılıkların en zarif bahanesi!
Ne çok şey gider bu ayda; umutlar, sözler, gülüşler.
Ama gitmeyen bir şey vardır hep
O kısacık güneş aralığında kalan sıcaklık,
Bir zamanlar sevdiğin birinin sesinde gizlidir.

Ve akşam olunca İzmir turuncuya döner,
Senin içindeki sızı da aynı renge bürünür.
Bir mum yakarsın, belki bir şarkı açarsın,
Kendine itiraf edemediğin her şeyi Ekim’e fısıldarsın

Beni yine sensiz bıraktın, ama ben hala buradayım…

Hayati Gündoğdu