Bazen
nefes almak bile fazla geliyor insana…
Sanki göğsünün tam ortasında
kimsenin görmediği bir taş büyüyor,
sen konuşmadıkça
daha da ağırlaşıyor.

Günler geçiyor,
takvim yaprakları küfür eder gibi düşüyor masaya.
Her şeyin acele olduğu bir dünyada
en çok kendime yetişemiyorum.

Yorgunum…
öyle basit bir kelime değil bu,
kimsenin duymadığı bir çığlık gibi
sessiz, uzun, yorucu.

Bir sorsa “Nasılsın?”
içimden geçen tek cümle şu olurdu:
“İyiyim… ama ben değil.”

Kendime bile anlatamadığım şeyler var,
biriktirdiğim, sakladığım,
uğruna geceleri uyanık beklediğim.

Ama yine de
her sabah bir yerimde küçük bir umut kalıyor,
gözlerimi açmaya yetecek kadar.

Belki hayat bu işte;
yorulmak, düşmek,
ama yine de bir yerden
kendini toparlayacak bir sebep bulmak.

Ve ben…
hala arıyorum o sebebi.
Buldum sanınca kaybediyorum,
kaybettikçe büyüyorum.

Hayati Gündoğdu