Bekle...

Saatlerin sustuğu yerde, yani zamanın ilk çaresiz, nafile kaldığı yerde bekle beni,
Uçsuz bucaksız çöllerden, masmavi denizlerden bir gün gelirim belki, bekle beni.
Yedi kat göklerden, yedi kat yer altından doğarsam eğer,
Yeniden hayat bulursam…
Kim varsa bana ağlayan yürekten, onlarla ağladığın yerde bekle beni.



Hayallerim alıp götürür bu canımı, kurduğum dünyamın en güzel yerinde bekle beni,
Uykularımdan kaçıpta gözlerimi açtığım, ruhumu arındırdığım, o parkta bekle beni.
Yitirmişiz anılarla beraber birbirimizi, aramaya cesaretimiz bile yok ve dermanımız…
Miladım ol istedim miladım! Tüm takvimlerim seninle başlasın ki her gün bekle beni diye.
İki damla gözyaşın kadar değerim varsa eğer, ağladığın yerde bekle beni.



Unutuldum mu? Bu kadar çabuk muydu unutulmak?..
İşte yapabildiğin yerde unut beni!



Avuntular boşa artık…Hayata dair tek umudum kalamdı elimde ve kesik bir yanım.
Şarkıda da dendiği gibi “Yerime sevebilirsen eğer orada bekle beni”.
Dünyanın oyuncağı olan insan, sence neden ağlar?Benim aşka dair kara gecelerim var…
O gecelere gelmeye cesaretin varsa eğer, ışını da al gel. Ben beklerim orada seni…
Yonca yonca düşleri gözlerinde gördüğüm, ay ışığında yürüdüğüm,
En yüksek dağların tepesindeki “KARDELENİM” birtanem..
Şehre kar yağdığında bekle beni.



Her gün güneş doğarmış, her gece ay var gökte ama, hepsi sana çıkan yol gibi sanki,
Benim yollarımda yağmur var, sağanak var…Sen, mehtaplarda bekle beni.


Yoksun diye değil kızgınlığım, bu aralar böyleyim işte.
Sonbahar kadar huzur yoksunu ve asi…


Resimlerine bakıyorum artık, baktığım ilk resminde bekle beni
Ve bensiz nerede kiminle nefes alıp veriyorsan, orada bekle beni
Ve gözlerime bakamadığın, duyamadığın…Sesimi anlamadığın zamanda
Ve ne desem nasıl ayrılsam diye düşündüğün, yalana ortak aradığın yerde!
Ve niye “Ne yaptım?” diye sorduğun zaman, sustuğun yerde bekle beni…

Aykut Hayati Gündoğdu