Gözlerim kaç bahar oldu uykuda,
Kokun sinmiş ruhuma,
Ne gidebilirim farklı bir şehire,
Ne de kalabilirim olmadığın şehirde.

Adın geçse yandım, sussa dilim buz,
Bir hatıran içimde büyür sonsuz,
Küle döndü gülüşüm, gönlüm mahzun,
Bir sesin yankısı kaldı her sokakta.

Bir gece iner, yıldızlar susar,
Göğsümde taşırırım seni azar azar,
Ne sabah olur, ne de tam gece,
Zaman dondu gözlerimin içinde.

Bir kapı aralığı, bir rüya sesi,
Gölgen geçer gönlümün perdesi,
Kokun kalır duvarlarda, sanki sen,
Bir dua gibi, bir nefes gibi ben.

Rüzgâr eser, adını taşır gizlice,
Bir çiçek solar, senin sessizliğince,
Ne bir posta gelir, ne bir iz kalır,
Kalbim sana sürgün, aklımda ezgi kalır.

Ne olduysa bir gidişe sığdı,
Bir bakışın bile ömrüme ağırdı,
Kırık bir aynada kalan suretin,
Benimle her sabah yeniden dirildi.

Her sokağın sonunda seni aradım,
Her sessizlikte adını çağırdım,
Kuşlar bile sensiz göç etmiyor,
Gökyüzü bile gözlerimden biliyor.

Ve şimdi yine aynı yerdeyim,
Yarım kalan bir duanın içindeyim,
Ne gidebilirim farklı bir şehire,
Ne de kalabilirim olmadığın şehirde

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(17 Ekim 2025)