Siz bu âsâr-ı latifeyi dinlerken ben dahi kendimi takdim eyleyeyim acizâne... :)

Tarif-i Nefs...

Bir nebze edeb, bir zerre nezaket ile
yoğrulmuş aciz bir kuldur.
Sözümde incelik arayanlar, sükûtumda
beyanı bulur.
Kelâmı suskunlukla yoğurmayı
öğrenmiş bir kalbin sahibiyim.
Cümlelerim sessizdir çoğu zaman; zira en
derin sızıları kelimeler değil, sükût taşır
omuzlarımda.
Herkesin baktığı yerden
değil, kalbin dokunduğu yerden görürüm
âlemi..
Sözüm az, duâm çoktur.
Zira bilirim ki, her söz bir sorumluluktur; Iâkin her duâ, rahmettir.

Yalnızlık mı?
Ben onu garip bir dost bildim; en sadık
yoldaşım oldu zamanla. İçime içime
konuştum, aynalara sırlar döktüm.
Her sabah yeniden yazıldım; her gece yeniden
silindim.

Lâkin kırılmadım.
Rabbim’e yaslandım
Çünkü âşık olan, kırılmaz; yalnızca
derinleşir..
Zat-ı âlîm ki; bir güle bakarken
geçmişi, bir yaprakta geleceği
görür.
Ve hâlâ, bir gün her şeyin en güzelini yaşarım diye, içimden geçenleri duâya dökerim.

Gönlüm mü ? Seher vakti açan bir gül misali.
Nazarımda rahmet, tebessümümde bir
nebze şifa arayanlar olur.
Nezihet taç, haya zinettir benim için.
Varlığım bir meclise sükûn, yokluğum bir nevi hazan olur,kimbilir ... :)

Zamanın tozlu koridorlarında yürür iken,
her köşede bir mazi soluğu çarpar
yüreğime.
Nice demdir ki, bir gülüşün hasretindeyim;
Nice demdir ki, bir kelâmın izindeyim..
Evet azizim, ben bir hâli mest, sükûtu
ses bilenlerdenim
Ehl-i aşkın dilinde belki bir beyit olurum
Belki de vuslata emanet bir duâ..

Mazinin nazlı sedâsında huzur bulan bir gönlüm,
Bir kelâmda vuslatı, bir tebessümde mevsimi gören nazlı yadigâr ruhum var.
Naz ile değil, nezâket ile yürürüm.
Sitemim bile mahcubiyetle dokunmuştur.

Velhasıl, her devrin unutulmuş köşesinde, bir duanın kabul olmuş cümlesi gibi var olmaya gayret ederim...
"Benden yana hüzün konmaz, zarafetime emanet olunuz.."
Vesselam...