Bir şehrin ortasında değilim,
bir duanın yarısında kalmış gibiyim.
Ne bitiyorum, ne başlıyorum
arada, hep arada,ara ara...
Kayıp bir şehirde bulunuyorum
adı unutulmuş, duvarlarında dua kokusu kalmış bir şehirde.
Her köşesi bir zamanın iç çekişiyle örülmüş.
Nihayet, nihavent makamında dökülüyor kelimeler
Ben değilim yazan,
Yazan Şairin kalbi
Kalemime düşen kederi

Ağlıyor, sızlıyor, yazıyor…
Her harf, alnına sabırla mühürlenmiş,çiziyor...

Düştü düşmez dediğim düşlerim,
Bir ben, bir ben, bir ben kaldım geriye.
Ben değilim artık o günkü ben
Benden başka bir ben var
Benliğin bendirinde dövünen
Her vuruşta sen diye övünen
"Sen" diyor "sen"

Kim bilir, inleyiş mi, sesleniş mi,
Aklımın almadığı,
Anladığını akladığı,
Kalbimin bir türlü atamadığı,
Satamadığı sevdasın.
Özümün gizli kıblesi,
Sükûtumla büyüyen cümlesin.

Yok, yok, yok…
Yoldan başka yok!
Yolun kendisi sensin.
Yürüyorum…
Yürüdükçe azalıyor,
Azaldıkça sana benziyorum.
Kayboluyorum…
Kayboldukça buluyor,
buldukça susuyorum.
Biliyorum,
kendi kuyuma düştükçe
senin göğünde yükseliyorum.

Ve nihâyet;
Kendimi yitirince,
Sen başlıyorsun bende.