Eğer bir gün ölürsem, kimse arkamdan gözyaşı dökmesin,
ben zaten yıllarca kendi karanlığımda gözyaşlarıma teslim oldum kayboldum bu kalabalığın içinde.
Çocukluğumun duvarlarına çarptım her seferinde,
bir ısırık ekmeğin, bir gülüşün, bir sarılmanın
ne kadar kıymetli olduğunu çok geç anladım.
Ben sevgiyi hep uzaktan izledim,
Tıpkı bir çocuğun camın ardında oyun oynayan çocukları izlediği gibi.

Bir çiçek bile vermediler ömrümce,
ne bir “iyi ki varsın” sesi duydum,
ne de “seninle güzelleşti bu dünya” diyen bir söz.
Ben hep başkalarının mutluluğuna alkış tuttum,
kendi sessizliğimde boğuldum alkış sesleri arasında.
Yüzüme bakan çoktu ama gözlerime kimse bakmadı,
kimse oradaki yorgunluğu, o kırılmışlığı görmedi.

Yıllar geçti, ben büyüdüm, ama içimdeki çocuk
bir köşede dizlerini sarmalayıp sessizce ağlamayı hiç bırakmadı.
Her doğum günümde aynaya baktım,
“İyi ki doğdun” demedim, çünkü kimse demedi.
Belki de ben, unutulmak için doğmuştum.
Belki de Tanrı, beni sessizliğe yazmıştı kaderin kenarına.

Bir gün giderseniz mezarıma,ne olur
çiçek getirmeyin gereksiz artık.
Ben o çiçeği yaşarken istedim,
ellerimle toprağa koymak için değil,
gözlerimde bir anlık tebessüm için istedim.
Ama kimse anlamadı, çünkü ben anlatmadım,
Ben hep içime gömdüm,
çünkü sessizliğim kimsenin huzurunu bozmazdı.


Eğer bir gün ölürsem,
bilin ki ben zaten yıllar önce öldüm içimdeki umutla birlikte.
Bir zamanlar gülmek istemiştim, olmadı.
Birinin “nasılsın” demesini bekledim, sormadılar.
Birinin “iyi ki geldin” demesini hayal ettim, kimse görmedi gelişimi.
Ben yokken bile kimse fark etmeyecek belki de,
ama bilsinler:
Bir kalp vardı bu dünyada,
duaya bile gerek duymayan bir yorgunlukla yaşadı son günlerini,
çünkü dualar bile gecikti ona,
çünkü bir insanın ölmeden önce anlaşılmak isteği
hiçbir mezar taşına sığmazdı.
Eğer bir gün ölürsem dua bile istemiyorum,
çünkü yaşarken duyulmamış bir kalbin ardından edilen dua
sadece sessiz bir yalandır.


Silezya