Eğer mümkün olsaydı,
kaderimi baştan yaşamak…
Biliyor musun ne isterdim?
Çocukluğumu isterdim.

Hep özlem duyduğum,
hiç tadamadığım o çocukluğu.
Masum sokaklarda koşup oynamayı,
zillere basıp kaçmayı,
düştüğümde kanayan dizimin
annemin bir öpüşüyle geçmesini.

Yağmurda sırılsıklam ıslanmayı,
sonra annemin kızıp beni içeri almasını,
“Üşüteceksin!” diye azarlayıp
sıcak banyoya sokmasını isterdim.

Hiç yoktan arkadaşım ile kavga etmeyi,
ertesi gün sebepsiz barışmayı…
Annemin ekmeğime sürdüğü
salçalı ekmeği onunla paylaşmayı.
Mahallede saklambaç, misket, ip atlamayı
ve gün batınca yorgun düşüp
kapı önünde uyuyakalmayı isterdim.

Ben çocuk olmayı çok isterdim.
Çünkü hiç çocuk olmadım…

Bir yanımda hep yarım kalmış kahkahalar,
bir yanımda hiç yaşanmamış anılar.
Zaman beni hızla büyüttü,
oyuncaklarımı elimden aldı,
ve ben daha çocuk olmadan
büyümenin yükünü sırtıma sardım.

Bugün, yıllar sonra geriye dönüp bakınca,
en çok özlediğim şey
yaşayamadığım o çocukluğum…
Ve en büyük hüzün,
hiç çocuk olamamak…

SİLEZYA