Aslında bir elveda,
yeniden başlamak için yeterliydi.
Ben cesaret edemedim gitmeye,
sen de itiraf etmedin her şeyin bittiğini.

Soğuk bir sevdaya hapsettik kendimizi,
yıkılmış duvarların arasından
çıkmak için çırpınmadık.

Gelişi güzel yaşadık;
ben susmayı,
sen kabullenmeyi seçtin.

İkimiz de karanlığın içinde
bir mum kadar aydınlığı istemedik.

Ahh… be sevgili,
değdi mi bunca yıl?
Sorgusuz, sualsiz,
hesapsız, kitapsız kaybedilen zaman…

Boşa geçen bir ömür;
ne hayattan zevk aldık,
ne de sevdadan.

Gözlerine bakmaktan vazgeçtim artık;
sevgiyle değil, nefretle bakıyordun.
Elini tutmak…
o bile çok uzaktı.

Aynı evin içinde
ama mesafeler vardı aramızda.
Sen ve ben,
artık “siz” ve “biz” gibiydik.

Bir “günaydın”, bir “iyi geceler”den ibaretti her şey.
Kış bile bu kadar üşütmedi…

Keşke diyorum, keşke…
ama ne keşkeler fayda ediyor,
ne de kırık bir kalbin sessiz çığlığı.

SİLEZYA