Nefesim,
seninle başlıyor her günün anlamı,
gözlerimi açtığımda yüzümdeki ilk ışık sensin,
her sabahın içindeki umut, her gecenin kalbindeki dua,
seninle tamamlanan, seninle var olan bir bütünlük bu.

Sen vardın,
zamanın bile yavaşladığı o anlarda,
kalbimin ritmini senin adın belirliyordu,
bir dokunuşun bile bin kelimeden güçlüydü,
çünkü sevginde hiç eksilmeyen bir sıcaklık vardı.

Ellerini tuttuğumda içimde bir bahar çiçek açtı.
rüzgar bile adını taşır oldu dallardan,
yağmur yüzüme teninin ferahlığını getirdi.
Her detayda sen vardın,
bir kahve kokusunda, bir bakışta, bir gülüşte.

Seninle öğrendim sevgiyi,
ne hesapla ne gururla,
sadece saf bir bağlılıkla,
karşılık beklemeden, tanım koymadan,
bir kalbi bir kalpte misafir etmenin yüceliğini.

Bir kez değil, her an yeniden sevdim seni,
aynı gökyüzüne her bakışımda,
aynı yıldızın altında,
adını kalbime yeniden yazdım usulca,
çünkü sen benim yeryüzündeki cennetimsin.

Senden önce eksiktim,
senden sonra tamamlanmayı öğrendim,
korkularım dindi, kalbim dinçleşti,
bir adımım bile senin yönüne çevrildi,
çünkü sen kalbimin kıblesi oldun.

Bir bakışın yeter, kalbim yola çıkar,
bir gülüşünle dünya güzelleşir,
varlığınla nefes bile anlam bulur.
Sen, hayatın bütün eksik yanlarını tamamlayan o tek “sen”.

Ve bir gün,
yıllar birbirine karışsa, mevsimler değişse,
adım unutulsa bile sen kalacaksın bende,
çünkü ben seni yalnızca bugün için değil,
ölümsüzlüğe yazılmış bir sevdanın adı olarak sevdim.

Nefesim,
seninle başlayan,
seninle büyüyen,
seninle sonsuzlaşan bir hikâyenin tam ortasındayım,
ve bil ki,
her şey bitse bile,
benim içimde sen bitmeyeceksin.

Silezya