Yak beni ey gözlerimde kaybolan ışık.
Bir kıvılcım yeter bana; ben zaten külüm.
Gözyaşımda sen, gönlümde yangın.
Ben sana yanarken, seninle dirilirim.

Her nefes bir özlem, her özlem bir yara.
Yanmakla öğrendim susmanın dilini.
Geceden arta kalan tek ışık sensin.
Kör oldum, görmeyeyim diye kendimi.

Kırk gece sustum, kırk sabah ağladım.
Her damla isminden bir harf taşıdı.
Gölgemi bile yaktım, ardında kalmasın diye.
Çünkü sensiz kalan her şey taş kesildi.

Kandiller söndü, kalbimle aydınlattım geceyi.
Bir zerre sevgiye bin ömür verdim.
Adını anarken bile titredi ruhum.
Sen bir nefes oldun, ben o anda yandım.

Ateşin içinde serinlik aradım.
Ateş bile senden utanıp söndü.
Dağlar yıkıldı, gökler suskun kaldı.
Bir ben, bir sen, bir de sessizlik.

Dudaklarımda adın, gözlerimde hasretin.
Rüzgâr her estiğinde senden haber getirdi.
Bir gül açtı kalbimin küllerinden;
Adı sevda, kokusu sükût.

Kervanlar geçmedi içimden.
Ben yürüdüm çölde yalnız başıma.
Her adımda toprağa düşen ismindi.
Toprak bile aşkını duydu.

Şimdi küllerimle yazıyorum adını.
Rüzgâr savursun, gök okusun, yer dinlesin.
O’ndan başka ne varsa sustu içimde.
Ve ben içinde kayboldum; sen vardın, dünya durdu.

Silezya