Geceden rahmet indi,
sessiz, derin, hikmetle dolu.
Her damlası sır,
her tanesi kelâm idi.
Toprak inledi, taş dahi zikre durdu,
sustu, kalbi “Hu” dedi.

Pencereyi aç;
rüzgârın nefesinde eski nida işitiliyor:
“Ey unutan gönül,
aslına dön artık!”
Toprak kokusu doldu içeri,
sanki ezelden hatırlayış geldi.

Derin derin çek içine ıslak havayı,
bir an kalb titredi —
belki vuslatın, belki firkatin kokusuydu bu.
Zira hasret de O’ndandır,
kavuşmak da.

Ağaçlar eğilmiş, yapraklar niyazda,
her biri “Elhamdülillah” dercesine
göğe uzanmış eller gibi.
Kurak gönül de onlara karıştı;
yağmurla değil, rahmetle yıkandı.

Bil,
her damla, gökten inen kelamdır;
her ıslanan dal,
müridin teslimiyetidir.
Ve anla:
Yağmur,
Ekim’in değil, kalbin mevsimidir.

Toprak, nefsin remzidir —
yağmur, marifetin.
Kim bu sırrı idrak ederse,
gönlünde bahar hiç bitmez.

Ekim’in sessizliğinde
mürşidin sesi duyulur gibi:
“Her şey O’ndan gelir,
O’na döner her şey.”

Ve sus yeniden,
çünkü bil;
susmak da zikirdir,
yağmur gibi,
rahmet gibi,
aşk gibi.
Rifat KAYA