Artık sayılar susuyor sevgilim,
Kalanlar değil, eksilenler konuşuyor içimde.
Bir zamanlar senli günleri toplardım umutla,
Şimdi her gece seni çıkarıyorum kendimden,
Ama sonuç hiçbir zaman sıfır olmuyor…
Bir parça hep kalıyor.

Belki ilk hatayı bir işlemde değil,
Bir bakışta, bir susuşta yaptık.
Sen gururu kenara yazdın,
Ben sevgiyi merkez aldım.
Ama denklemin bir yerinde,
Sessiz bir yanlış hep varmış.

Defterimin kenarına yazdığım küçük notlar,
Artık silinmeyen izlere dönüştü.
Sesin, gecenin içinde yankılanan bir bilinmeyen gibi,
Ne kadar çözmeye çalışsam,
Her adımda biraz daha kayboluyorum.

Aşkın tahtasında bir rakam silinince,
Bütün sonuçlar değişiyor.
Sen eksildin ya…
Ben her gün yeniden hesap yapıyorum,
Ama hangi yolu denersem deneyeyim,
Hiçbiri seni geri getirmiyor.

Şimdi kendime yeni bir denklem kurmaya çalışıyorum:
Sen yoksun… ben varım… ama içimde hep bir “bölü” var.
Bir yanım seni hâlâ topluyor,
Diğer yanım sessizce çıkarıyor,
Ve ben her gece biraz daha eksiliyorum.

Bir sınav kâğıdı gibiyim artık,
Cevabı silinmiş bir sorunun altında bekleyen…
Kalem kırılmış, silgi bitmiş…
Ve tahtada sadece senin bıraktığın iz kalmış.

Çünkü bazı denklemler çözülmez sevgilim…
Sadece eksilerek yaşanır.

Artık biliyorum…
Bu denklemde kazanan yok,
Sadece eksilen ben varım.