Sevme beni.
Sen sevince, benim canımı acıtıyorsun.
Sen sevince, içimdeki sessizlik çığlığa dönüşüyor.
Sen sevince, ben eksiliyorum.

Sevme beni.
Senin sevgin bana iyi gelmiyor.
Yalnız hissediyorum…
Yanlış hissediyorum…
Kendimi, senin sevginde kaybediyorum.

Sen sevince, gözlerim başka bir dili konuşuyor,
Kalbim başka bir acıya tercüman oluyor.
Sen sevince, ben kendim olmaktan çıkıyorum.

Sevme beni.
Çünkü senin sevgin, bir sarılış gibi değil;
Bir düğüm gibi boğazıma dolanıyor.
Gülüşlerinde huzur değil, hesap var.
Sözlerinde sıcaklık değil, soğuk, sessiz bir sitem var.

Ben artık sevilmek istemiyorum senin tarafından.
Çünkü senin sevginde sığınacak liman yok,
Yalnızca fırtına var,
Ve ben o fırtınada defalarca battım.

Sevme beni.
Çünkü sevdiğinde, ben kayboluyorum.
Ve artık kaybolacak hâlim kalmadı.

Sevme beni.
Çünkü senin sevginde ışık yok,
Yaralarımı saracak bir dokunuş yok.
Senin sevgin beni iyileştirmiyor,
Tam tersine, içimdeki yaraları kanatıyor.

Ben artık o kanamayı durdurmak istiyorum.
Kendimi, senin sevginden çekip almak istiyorum.
Çünkü sen sevince ben yok oluyorum,
Sen susunca, ben çöküyorum.
Artık buna gücüm kalmadı.

Sevme beni.
Çünkü senin sevginde güven yok,
Sadece sorgu, sadece yargı, sadece eksik var.
Ben hep eksik kaldım gözünde,
Hiç “tam” olmadım senin sevdanın terazisinde.

Sevme beni.
Çünkü senin sevginde ben kendimi unuttum,
Kendime yabancılaştım…
Aynaya baktığımda tanımadığım bir yüz gördüm.
Ve artık o yüzü yeniden bulmak istiyorum.

Sevme beni.
Çünkü bu defa gidişim sana ders değil,
Kendime borcum olacak.
Bu kez seni değil, kendimi seçeceğim.
Ve senin sevginin gölgesinde değil,
Kendi ışığımda yürüyeceğim.

Artık ne gözyaşım seninle ıslanacak,
Ne de kalbim adını taşıyacak.
Sevme beni…
Çünkü bu defa, ben varım.
Sensiz, özgür ve eksiksiz..