Kime yürüdüysem, kaçtılar sessizce…
Kime el uzattıysam, sırtımda soğuk bir bıçak izi kaldı.
Ben iyi olmaya çalıştıkça,
Dünya biraz daha kirlendi,
İnsanlar biraz daha karardı.

Bir zamanlar gülüşlerle yeşeren dallar,
Şimdi kanla besleniyor…
Gözyaşlarımın ıslattığı toprakta
Çiçekler değil, dikenler büyüyor artık.

Sevdim…
Tüm kalbimle, sakınmadan.
Ama her sevgi, parmaklarımın arasından
Kum taneleri gibi kayıp gitti.
Ben tutmaya çalıştıkça,
Onlar uçmayı seçti.

İyilik ettim…
Bir avuç ışık sundum karanlığa,
Ama karanlık bana ev oldu sonunda.
İçimden bir ses, “Devam et” diyor hâlâ,
Ama diğer ses fısıldıyor: “Yeter…”

Artık bilmiyorum,
İyi olmak cesaret mi, yoksa aptallık mı?
Dünya yanarken, ben hâlâ
Bir bardak suyla koşan çocuk gibiyim.

Her sabah,
Güneşle birlikte yeniden yanmaya uyanıyor insanlar.
Bense gözlerimi kapatıp
Hiç açmamayı diliyorum bazen…

Yorgunum.
Kırılmış bir aynayım;
Bakan herkes, kendi yüzünü görüyor bende.
Ve ben, sessizce dağılmaya devam ediyorum…

Kalabalıkların ortasında, yapayalnızım.
Gözler üzerimde ama kimse görmüyor beni.
Sesim yankılanıyor duvarlarda,
Fakat duvarlar bile susmayı öğrenmiş artık.

Bir zamanlar umutla baktığım gökyüzü,
Şimdi üstüme kapanan bir tavan gibi ağır.
Yıldızlar bile uzaklaştı benden,
Sanki onlar da ışıklarını benden saklıyorlar.

İçimde biriken kırgınlık,
Artık sadece sessizliğe sığınıyor.
Çünkü konuşsam anlamayacaklar,
Anlasalar da umursamayacaklar biliyorum.

Kalbim bir liman gibiydi eskiden,
Sığınan gemilere kapım hep açıktı.
Ama fırtınadan kaçanlar,
Limanımı yıktılar demir atarken…

Şimdi ne gelen var, ne giden.
Rüzgârın bile uğramadığı bir sessizlik içindeyim.
Kendi kendime soruyorum her gece:
“İyilik kime yaradı,?? sevgi kimi korudu?”

Ve cevapsız kalıyor sorularım,
Boşluğa düşen taşlar gibi,
Sadece yankı dönüyor bana…

Yıllardır,
Başkalarının aynasında aradım kendimi.
Gülüşlerinde yer bulmak istedim,
Sözlerinde değerimi duymak…
Ama her defasında,
Kendi yansımamı,
başkalarının gözlerinde kaybettim.

Ben değerimi, kaçanlardan ölçtüm;
Ben kıymetimi, vuranların ellerinde tarttım.
Oysa değer, ne bir sözde saklıydı,
Ne de bir bakışta…
Değer bendeydi.
Ben görememişim.

Artık başımı eğmeyeceğim.
Sessizliğimi kıracak bir kelime varsa,
O kelime “ben” olacak.
Kendimi ilk kez,
Kendim için sevmeyi öğreneceğim.

Belki dünya hâlâ kaos içinde,
Belki insanlar değişmeyecek…
Ama ben artık,
Kendi ışığımı karanlığa feda etmeyeceğim.
Değerimi anlamak için
Kimsenin aynasına bakmayacağım.

Çünkü ben varım…
Ve bu, her şeyin başlangıcı.

Artık kimse beni eksilterek var olmayacak…
Çünkü ben, kendi değerimi kendi ellerimle yeniden inşa ediyorum.