SEVGİDEN YANMIŞIM

İnsanım, acıyla yoğrulmuş, sevdayla doğmuşum,
Gül’e diken de yakışır, ben yarasıyla yoğrulmuşum.
Söz de gelir, taş da değer, hepsini göğsümde boğmuşum,
Varsın suç desinler, ben sevgiden yanmışım, yanmışım…

Gözümde ne hırs kalmış, ne öfke, ne intikam,
Bir tebessüm yeter bana, içten, sahici, tamam.
Kırmışlar, susmuşum, dost bilip taşını taşımışım,
Sevdayla sınanmışım, sabırla yoğrulmuşum.

Her yara bir iz, her iz bir dua gibi durur içimde,
Sevmenin bedelini yazdım gecenin sessizliğinde.
Ne küstüm hayata, ne de tam affettim insanları
Ama sevdim yine de kendi düşüşümde bile sevdayı.

Diller yargılar, kalpler duymadan konuşur,
Ben susarım, bilirim; sevda sessizlikte olgunlaşır.
Bir gül solar, bin anı bırakır ardından,
Ben o anılarda yanarım, külüm bile aşka karışır.

Sonunda anladım; ne dünya kalıcı, ne de yara,
Bir tek sevgi gerçekmiş, o da yürekte yanar kanar
Varsın desinler delilik, varsın alsınlar aklımı,
Ben sevgiden yanmışım, taşmıṣım aldırmıyorum dünyayı....

S.K.