Tekerin gıcırtısıyla uyanıyor gün,
Çatırdayan tahtada sarsılıyorum.
At, başını öne eğmiş,
Toprağı eşeleyen adımlarında sessizlik var.
Soğuk, taşlara çiğ bırakmış,
Ellerim uyuşmuş,
Ama içimdeki ağırlık
Soğuktan değil,
Ne tarafa gittiğimizi bilmemekten geliyor...

Gökyüzü gri,
Ufuk sisli.
Ne köyün dumanı görünüyor,
Ne insan sesi geliyor.
Bir yolun başında değilim aslında,
Yolun ortasında da değilim;
Sanki hiçbir yere ait olmayan
Bir boşluğun üstündeyim...

Öğle,
Güneş yükselince
Taşlar kızıyor, toprak yanıyor.
Ter alnımdan süzülüyor,
Gömleğim sırtıma yapışıyor.
Tekerin gıcırtısı inceliyor,
Sanki “dayan” der gibi.
Ama dayanacak bir sebep mi var....?

At ağırlaşıyor,
Adımlarında sabır değil,
Mecburiyet var.
Ben gözlerimi ileri dikiyorum,
Ama yol uzadıkça
İçim daralıyor.
Bir gölgelik arıyor gözlerim,
Bir pınar, bir ağaç, bir serinlik…
Yok.
Sadece yakıcı bir öğle
Ve uzayıp giden tozlu bir yol...

Akşam
Güneş kan rengine boyuyor gökyüzünü,
Gölgeler uzuyor,
Yolun üstüne seriliyor.
Tekerin sesi toklaşıyor,
Atın nefesi kısalıyor.
Benim içimde de
Bir sessizlik büyüyor...

Gözlerim bir ışık arıyor uzakta,
Bir ev, bir kandil, bir işaret…
Ama karşımda sadece kararan ufuk var.
Her adımda yol biraz daha susuyor,
Her adımda ben biraz daha eksiliyorum.
Akşamın serinliği,
Yorgunluğun üstüne çöküyor.
Ne içimde arayışlarım kalıyor,
Ne dilimde söz...

Gece
Karanlık çöktü.
Gökyüzü yıldızsız,
Ay görünmüyor.
Sadece yolun üstüne kapanan
Bir siyahlık var...

Teker dönüyor hâlâ,
Ama sesi artık yankı gibi,
Boşluğa çarpıp geri dönüyor.
Atın soluğu ağır,
Göz kapaklarım kapanıyor.
Ama uyku yok;
Çünkü nereye vardığımızı bilmeden
İnsanın uykusu bile yarım kalıyor...

O an anlıyorum:
Bu yol, bizi bir yere götürmüyor.
Ne başı var, ne sonu.
Sadece biraz daha tüketiyor,
Biraz daha eksiltiyor...

Ve biz,
Bu kağnının üstünde oturanlar,
Bir köyün yolcusuyuz belki,
Belki de bir hiçliğin.
Ama bildiğim tek şey şu:
Nereye gittiğini bilmeyenin yolculuğu,
Yol değil,
Bitmeyen bir tükeniştir...

Erol Kekeç/27.09.2025/Sancaktepe/İST