YEDİ YAŞ

Yedi yaş
henüz göğün memesinden umutlar sağıyordum
bir damla düşse toprağa
taş bile ar damarından çatlar
filizlenirdi umutlar
öyle ki
avuçlarımda titrerdi çocuksu bir sevinç

annem
gülüşünde saklarken acılarını
ben
gözlerimde taşıyordum naaşımı

yedi yaşındaydım
çocuk sayılmazdım artık
yoksulluğun lehçesini öğrendiğimde
varlık
çoktan kemirmişti sesimi

kir pas içindeydim o zamanlar
oyuncağım
çamurdan yaptığım bir kağnıyla
dualar taşıyordum Tanrı’sız kainata

yedi yaş deyip de geçmeyin
karanlık bilinmezliklere yürürken bile
göğün mavisini umut bilir
orada dinlerdim annemin yürek sızlatan ninnisini

yedi yaş
umut etmenin en gerçekçi
en yalın
en temiz haliydi
yıldızlar kayarken gökyüzünden
henüz dilekler tutmadan
çocukluğum alınmıştı elimden

düşlerimde yeşil ormanlar
mavi denizler
birer birer boğulmuştu küflü duvarlarda

ben yedi yaşında büyümüştüm
kainat küçülürken gözümde
dünya
hâlâ kundakta uyuyordu

Efkan ÖTGÜN